SF : The moment Judy’s heart melted

Fandom : Produce 101 WannaOne

Pairing : Park Woojin / Ahn Hyungseob

Rate : G

 

 

 

 

 

เป็นทั้งเพื่อนตอนประถม

เพื่อนตอนมัธยม

จนจะเข้ามหาลัยกันแล้วก็ยังเป็นเพื่อนกัน

 

อันฮยองซอบ กับพัคอูจินคนนั้นน่ะ เป็นเพื่อนกันมานานม้ากกกแล้วล่ะ

พัคอูจินคนที่บ้าๆบอๆ ชอบทำให้หัวเราะอยู่เรื่อย  คนที่เท่มากๆตอนแข่งกีฬาโรงเรียน  คนที่ขี้เซาๆจนฮยองซอบต้องเดินย้อนจากบ้านตัวเองไปอีกสองถนนเพื่อปลุกไปโรงเรียนด้วยกันตอนเช้า  คนที่ตัวเองเรียนไม่ค่อยจะเก่งแต่ก็ยอมไปนั่งติวด้วยกันที่บ้านของรุ่นพี่

 

แล้วก็มาบ่นให้เขาฟังทีหลังว่าไม่ชอบให้ฮยองซอบไปบ้านพี่ซองอูบ่อยๆ…

ถ้าวันไหนอูจินไม่ว่างไปติวด้วย ตัวเองก็จะแอบโทรไปบอกพี่ซองอูว่าให้พาฮยองซอบออกมาติวข้างนอก ที่ร้านกาแฟ ห้องสมุด หรือที่ไหนก็ได้แค่ไม่ใช่อยู่กันสองคน

อูจินติ๊งต๊อง ถึงพี่ซองอูจะเคยชอบเขา แต่พี่เขาก็มีแฟนแล้วนะ 

 

หวงไม่เข้าเรื่อง

 

ก็เป็นอย่างนี้ตลอด ขนาดตอนรู้ว่ากีฬาสีเมื่อต้นปีฮยองซอบต้องลงแข่งกีฬาเพราะคนไม่พอ อูจินก็ยังออกตัวจะลงแข่งแทน ทั้งๆที่ตัวเองเป็นแบตเตอร์ทีมเบสบอลอยู่แล้วก็ยังลงเพิ่ม ไล่ให้ฮยองซอบไปอยู่ฝ่ายดูแลนักกีฬา คอยยกน้ำกับยื่นผ้าเช็ดหน้าให้อูจินก็พอ

แถมด้วยการบอกว่าเส้นเลือดเขาแตกง่าย แตะแรงๆก็เป็นรอยแล้วจะไปลงแข่งได้ไง

 

 …ขี้เว่อร์  ที่พูดมาอูจินกำลังหมายถึงตอนที่ฮยองซอบถูกเพื่อนแกล้งตอนเด็ก ตอนถูกลูกบอลรุ่นพี่กระเด้งโดนหัวแล้วสลบ หรือตอนที่แค่ล้มก็ช้ำไปหลายวัน – เขาไม่รู้ เขารู้แค่อูจินขี้เว่อร์

 

 

เป็นแบบนี้จนเพื่อนแซวไปทั่วแล้วว่าฮยองซอบกับอูจินเป็นแฟนกัน  

ใช่ที่ไหนล่ะ  ถ้าเป็นแฟนนะฮยองซอบจะตบหัวหลุดเลย มากกว่านี้ก็เอาเขาไปใส่กระเป๋าหิ้วติดตัวไปเลยไป

 

แต่เพราะว่าเป็นเพื่อนกัน ฮยองซอบก็ทำได้แค่บ่น ขัดใจบ้างบางครั้งด้วยการไม่ทำตาม ก็รู้แหละว่าเพื่อนเป็นห่วง แต่เขาโตแล้วนะ จะเข้ามหาลัยอยู่แล้วเนี่ย

 

และเพราะว่าคณะที่เราอยากเรียนไม่ใช่คณะเดียวกัน อาจารย์เลยสอนและสั่งอ่านหนังสือไม่เหมือนกัน ถึงอย่างนั้น เวลาที่ฮยองซอบเรียกให้อูจินมาช่วยฟังเขาทวนเนื้อหากับทำโจทย์ให้หน่อย อูจินก็ไม่เคยอิดออดเลย แต่ส่วนตัวเองน่ะหรอ… ก็ไม่เกินคาด ต้องให้เขาคอยจ้ำจี้จำไชให้อ่านหนังสือบ้าง เขาโทรไปหาทีไรส่วนใหญ่ก็เล่นเกมตลอดเลย

จนต้องขู่เข้าให้ว่าถ้ายังขี้เกียจแบบนี้ก็คงไม่ได้เข้ามหาลัยเดียวกันแน่ๆ อูจินถึงจะยอมปิดคอมฯ เปิดหนังสือ แล้วส่งรูปมารายงานเขาทุกวันว่ากำลังอ่านเรื่องอะไร

 

เห็นไหม ไม่ใช่แค่เขาหรอกที่ต้องห่วง อูจินก็ต้องให้ดูแลอยู่เรื่อย 

ถ้าไม่ได้ฮยองซอบคนนี้นะ อูจินแย่แน่!

 

 

 

 

แต่ว่านะ

ช่วงนี้ คนที่กำลังแย่ดูเหมือนจะเป็นเขาซะเอง

 

ก็พัคอูจินคนนั้นน่ะ…

 

 

 

 

“ฮยองซอบ”

“อะไร”

“ถ้าเกิด.. แค่สมมุตินะ ว่าถ้าเกิดเราไม่ได้ติดที่เดียวกันอ่ะ…”

“เลิกพูดเพ้อเจ้อหน่า นายเอาเวลาที่คิดเรื่องนี้ไปอ่านหนังสือ ไม่ดีกว่ารึไง”

“ก็แค่สมมุติเอง…”

“อูจิน”

“หือ?”

“ไม่เคยถามเลย แต่นึกขึ้นมาได้ …ทำไมถึงอยากติดที่เดียวกันหรอ ถ้าเป็นอีกมหาลัยนึง มันน่าจะเข้าได้ง่ายมากกว่านี่นา”

“ฮยองซอบ”

“หือ?”

“ฮยองซอบไง”

“เราทำไม?”

“ก็ฮยองซอบไง”

 

พูดไม่รู้เรื่อง

 

เขาว่าอูจินไปแบบนั้น ว่าคงจะอ่านเยอะเกินจนพูดไม่รู้เรื่องแล้ว

แต่ฮยองซอบฟังรู้เรื่อง เขารู้ว่าอูจินหมายถึงอะไร

เจ้าพัคอูจินคนนั้นที่วันๆก็สนใจแค่กีฬา เกม และฮยองซอบ คนที่เกรดกลางๆ ไม่ฝักใฝ่การเรียนคนนั้นพยายามเลือดตาแทบกระเด็นกับหนังสือเล่มหนาเป็นสิบเล่ม sheet อีกหลายชุดที่เขายัดเยียดให้ ก็เพื่อจะติดที่ดีๆ  ที่เดียวกัน

เหตุผลนอกเหนือจากนั้น… ฮยองซอบไม่ได้คิด

 

 

 

 

“ก็บอกมาดิว่าใคร”

“ทำไม จะไปต่อยเขาหรือไง”

“ก็ใครมันทำนายวะ!”

“อย่าบ้าน่ะอูจิน มันเป็นอุบัติเหตุ เขาไม่ได้ตั้งใจ”

“ไม่ตั้งใจจนเป็นแผลขนาดนี้ ฉันเป็นเพื่อนนายมากี่ปียังไม่เคยทำให้เจ็บเลยนะ”

“พัค-อู-จิน“

“เออ ไม่บอกก็ไม่บ—  แล้ว ล้างแผลยัง”

“ยัง”

“มานี่”

 

อูจินดึงมือเขาให้เดินตามไปห้องพยาบาล แอบจิ๊ปากไม่ให้เขาเห็นเดินนำหน้า แต่เขาก็ยังเห็นเขี้ยวฟันที่โผล่ออกมาตอนที่อูจินกัดฟันกลั้นความไม่พอใจไว้

เจ้าเขี้ยวคนนั้นที่ตัวไม่ได้โตไปกว่าเขานักหรอก คนที่มีเขี้ยวเหมือนหมาป่าแต่มีนิสัยแบบหมาบ้านขี้เกียจ ไม่ชอบความรุนแรงและการมีเรื่องกับใคร วันๆก็มีให้เห็นแค่รอยยิ้มน่ารัก(หรือน่าหมั่นไส้ในบางครั้ง) แต่ยอมไม่ได้และแยกเขี้ยวเสมอเวลามีใครมาทำให้ฮยองซอบเจ็บ 

 

 

 

 

“เขยิบมาดิ”

“ก็ใกล้แล้วเนี่ย”

“มันตกกล้อง เขยิบมาอีก”

“ให้ขี่หัวเลยไหมฮยองซอบ”

“โอ้ย แค่เขยิบมา”

“….”

“มองกล้อง”

“….”

“อูจิน มองกล้อง”

“อือ”

 

แล้วรูปที่ใช้ได้ก็มีแค่รูปสุดท้ายสองรูป รูปก่อนหน้ามีแค่ฮยองซอบที่ยิ้มให้กล้อง

อูจินเอาแต่มองเขา – ทั้งๆที่ก็บอกว่าให้มองกล้อง อูจินรู้จักการถ่ายรูปไหมเนี่ย

 

แต่ ก็เพราะอย่างนั้นแหละ

 

แบตเตอร์คนนั้นที่สายตาคมกริบ ไวจนมองจับลูกเบสบอลที่ถูกขว้างอย่างเร็วและแรงได้แถมหวดไม้ตีถูกลูกไม่เคยพลาด คนที่ทำคะแนนได้ไม่มีตกให้กับทีมเกือบทุกการแข่ง แบตเตอร์เบอร์ 06 คนนั้น เผลอเมื่อไหร่ก็เห็นวางสายตาอยู่ที่ฮยองซอบตลอด อูจินคิดว่าเขาเป็นคนตาไม่ดีหรือไง ถึงได้คิดว่าเขาจะไม่รู้ไม่เห็นที่อูจินชอบมองเขาน่ะ

 

ก็เพราะอย่างนั้นไง

 

เพราะเป็นอูจินที่พยายามเพื่อเขาตลอด

เพราะเป็นเจ้าเขี้ยวที่ปกป้องเขาอยู่เสมอ

เพราะเป็นแบตเตอร์ที่มีสายตาไว้มองแค่เขา

 

ทั้งหมดที่กล่าวมา, เพราะพัคอูจินคนนั้น

ทำให้หัวใจฮยองซอบสั่นไหวไปหมดแล้ว

 

 

 

 

.

.

.

 

 

“อันฮยองซอบ”

“ว่าไง”

“ไว้ไปรับหน้าคณะตอนเลิกเรียนนะ”

 

 

“อื้อ“

 

 

 

 

 

 

The end,

(:

 

 

 

---

talk :

ฟิคอูซอบเรื่องแรก ประทับใจความน่ารักและความรักเดียวใจเดียวของน้องจูดี้ไม่ไหวแล้ว แง อะไรๆก็อูจินตลอดเลยนะ รักเขาใช่ไหมฮยองซอบ (งั้นก็รับไป! //ปาอูจินใส่)

เอ็นดูจูดี้กับแบตเตอร์ของเขากันนะคะ ♡

ขอบคุณค่ะ,