(Detroit: Become Human) หมั่นเขี้ยว

 

Detroit: Become Human

Hank x Connor
(#hankcon)

Rate_PG13

Words_206

A/N: Like Owner, Like Dog xD

 

 

 

 

 

 

12:57 AM

 

 

เซนท์เบอร์นาร์ดส่งเสียงทันทีที่พบผู้มาใหม่ ชุดเครื่องแบบคุ้นตา ทรงผมเรียบแปล้ มันมองพินิจอยู่เพียงครู่ก็จดจำกลิ่นและลักษณะของชายตรงหน้าได้จึงกระดิกหางแล้วพุ่งตัวเข้าใส่ แอนดรอยด์สืบสวนประมวลเหตุการณ์ได้ทันท่วงทีทำให้ไม่ถูกเจ้าหมาใหญ่พุ่งชนจนล้มลง, คอนเนอร์อ้าแขนรับพร้อมกับยิ้มเป็นมิตร

 

“เฮ้ ว่าไ—”

 

แม้ว่าจะประมวลผลคาดการณ์ไว้แล้ว แต่สิ่งมีชีวิตมักมีพฤติกรรมที่อาจคาดเดาไม่ได้ ครั้งนี้ก็เช่นกัน ซูโม่ที่โผเข้ารับวงแขนของคอนเนอร์กระโจนเข้าซ้ำและพยายามตะกุยขึ้นไปบนอก คอนเนอร์ล้มลง – จนได้

 

“ฉัน– เฮ้ๆ ใจเย็นเพื่อน” คอนเนอร์พยายามห้าม ซูโม่ไม่หยุด “แฮงค์ให้นายกินของหวานมารึยังไง เฮ้!”

 

“มันคงจะหมั่นเขี้ยว”

 

บุคคลที่ถูกกล่าวถึงส่งเสียงมาจากในห้องครัว บนโต๊ะอาหารเรียงรายไปด้วยขวดสีชา แฮงค์ถือมันไว้อยู่หนึ่ง, คอนเนอร์หันไปตามเสียง กะพริบตาโดยที่ยังมีซูโม่อยู่บนอก เขาแทบจะนอนราบไปกับพื้น แต่ถึงอย่างนั้น หุ่นแอนดรอยด์เอียงคอหลังกะพริบตาอย่างมีข้อสงสัย

 

“แฮงค์ มันแปลว่าอะไรครับ หมั่นเขี้ยว ?”

 

แอนดรอยด์ที่พยายามเอาตัวรอดจากเจ้าหมาใหญ่เอ่ยถาม แต่เพราะว่าแฮงค์ไม่ตอบ คอนเนอร์จึงเลือกที่จะดึงตัวเองเข้าไปสู่ระบบค้นหาเพื่อหาความหมายคำที่ต้องการ  เขาได้คำตอบเร็วกว่าที่แฮงค์จะสบถออกมาเบาๆ แต่คล้ายว่าตั้งใจให้ได้ยิน

 

“เหอะ”

 

แฮงค์ดูท่าทางหัวเสีย – ซึ่งที่จริง – ก็แทบจะตลอดเวลา “พอได้แล้ว! ซูโม่” ,แฮงค์ออกคำสั่ง เจ้าหมาใหญ่สะบัดหัวคล้ายอาการขัดใจ มันเอาจมูกโต ๆ ของมันถูกับหน้าของคอนเนอร์เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะถดตัวถอยลงไปจากตัวเขา คอนเนอร์เป็นอิสระ เขาลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าแล้วตรงเข้าไปหาแฮงค์

 

 

 

 

1:15 PM

 

 

“ทำไมคุณถึงได้ดื่มมันหนักขนาดนี้เหรอครับ”

 

“อะไร”

 

คอนเนอร์กวาดสายตาไปทั่วโต๊ะ แล้วจึงหยุดอยู่ที่ขวดในมือของแฮงค์ “คุณดื่มหนักในเวลาที่ผมคาดเดาเอาเองว่าคุณรู้สึก เศร้า เครียด หรือกำลังคิดมาก”

 

“รู้อะไรไหม” แฮงค์พูดขัด

 

“ครับ?”

 

“นายเพิ่งจะเกิดมาแค่ 2 เดือน”

 

“ถ้าตามหลักทางการปฏิบัติแล้ว ใช่ครับ” คอนเนอร์กะพริบตา เลิกคิ้ว “นั่นมีความหมายหรือครับ”

 

“หมายความว่าให้แกหุบปาก เพราะฉันแก่พอจะเป็นพ่อแกได้ไง”

 

 

 

 

1:20 PM

 

 

“บางทีฉันก็อยากตาย แต่มันเป็นเรื่องยากที่จะกล้าหาญพอให้เหนี่ยวปืนไก หรือกดมีดให้จมเข้าไปในท้องตัวเอง”

 

คอนเนอร์เฝ้าสังเกตอาการของแฮงค์อยู่เงียบ ๆ เขาไม่ได้บอกออกไปว่าแฮงค์กำลังแสดงสีหน้าออกมาให้เขารู้ทั้งหมด คอนเนอร์เลือกที่จะถาม

 

 

 

1:25 PM

 

 

“คุณมีความคิดจะทำร้ายตัวเองเหรอครับ”

 

“…เรียกงั้นก็ได้ ฉันแค่เลือกทางที่จะฆ่าตัวเองให้ตายแบบช้า ก็เท่านั้น”

 

“คุณไม่สมควรตาย”

 

คอนเนอร์ไม่ใช่หุ่นที่ประมวลผลช้า ตรงกันข้าม การทำภารกิจสืบสวนระบบควรมีประสิทธิภาพการคิดวิเคราะห์ ประมวลผลได้รวดเร็ว – แต่กว่าคอนเนอร์จะตัดสินใจว่าควรพูดออกไป แฮงค์ก็ยกขวดนั่นดื่มอีกอึกใหญ่ไปแล้ว

 

ชายสูงวัยพูดเค้นเสียงออกมา “ไอ้หัวขวดที่ไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาบอกว่าฉันควรอยู่ หรือไม่ควรอยู่”

 

“คุณเป็นมนุษย์ที่มีความสามารถมากคนหนึ่งเท่าที่ผมเคยพบเจอมาเลยครับ ผู้หมวด คุณจิตใจดี ถึงแม้ว่าคุณจะปากไม่ดีก็–”

 

แฮงค์หันขวับ แอนดรอยด์ประมวลผลก่อนจะงับปากลงแล้วเริ่มพูดใหม่

 

“ครับ คุณเป็นคนดี อย่างน้อยผมก็บอกได้จากการที่เราเป็นเพื่อนกัน”

 

เจ้าของบ้านไม่ตอบอะไร แฮงค์เงียบ, เงียบไปสักพักใหญ่ ๆ

 

 

 

 

1:38 PM

 
“…แกไม่รู้ทั้งหมด”

 

“งั้นหรือครับ”

 

“….”

 

 

 

 

1:42 PM

 

 

“งั้นผมขออะไรบางอย่างได้ไหม”

 

“อะไร”

 

“ผมขอรู้ทั้งหมด”

 

“ห้ะ?”

 

“ทั้งหมด ที่เป็นคุณ ทั้งหมดที่คุณรู้สึกหรือว่าต้องเผชิญ หรือกำลังเผชิญอยู่ ผมอยากรู้ทั้งหมดที่ทำให้คุณรู้สึกเครียด เศร้า อยากที่จะทำร้ายตัวเองหรืออะไรก็ตาม และผมอยากรู้…”

 

คอนเนอร์เว้นช่วง แฮงค์จึงหันไปมอง

 

“…ทั้งหมด ที่ทำให้คุณอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อครับ”

 

 

 

 

1:44 PM

 

 

“อ้อ” แฮงค์ส่งเสียงหลังจากเงียบไปสักพัก คิ้วกดต่ำ เขาโวยวาย “ฉันกลายเป็นนักโทษไปแล้วรึไง นี่แกกำลังจะสอบสวนฉันเหรอ อยากได้ข้อมูลไปทำ–”

 

“ผิดแล้วครับ ผมไม่ได้กำลังจะสอบสวนคุณ แฮงค์ ผมกำลังพยายามจะเป็นที่คนช่วยชีวิตคุณต่างหาก”

 

ผู้หมวดแอนเดอร์สันเป็นฝ่ายถูกพูดขัดบ้าง แฮงค์เหมือนถูกหมัดฮุกสวน

 

“ผมไม่อยากต้องเสียคุณไปครับ คุณเป็นคนดี”

 

“ฉันไม่ได้–”

 

“คุณยังเป็นเพื่อนที่ดีอีกด้วย”

 

“นั่น–”

 

“ผมชอบที่ได้ทำงานกับคุณนะครับ”

 

“หยุด! พูด ขัด ฉัน สัก ประโยค ได้ไหม!!”  แฮงค์ตะคอก

 

“เอาเลยครับ” คอนเนอร์ตอบกลับเรียบนิ่ง

 

 

 

 

1:47 PM

 
ต่างฝ่ายต่างเงียบ

 

 

 

 

1:48 PM

 

 

 

และเป็นแฮงค์ที่เปิดปากก่อน “พูดอะไรสักอย่างสิโว้ย!”

 

“คุณเป็นมนุษย์ที่คาดเดาอะไรไม่ค่อยได้นะครับ รู้รึเปล่า”

 

“คอนเนอ–”

 

“แต่นั่นทำให้คุณน่าสนใจนะครับ ผมอยากเรียนรู้อะไรจากคุณอีกเยอะเลย”

 

“แกพูดขัดฉันอีกแล้วนะ!!”

 

คอนเนอร์เหลือบไปมองขวดสีชาที่ไม่ถูกให้ความสนใจอีกแล้ว มันวางนิ่ง และแฮงค์ไม่ได้หันไปคว้ามันขึ้นดื่มอีกเลย ที่จริง เขาไม่ได้หันไปมองด้วยซ้ำ

 

แฮงค์กำลังสนใจคอนเนอร์มาสักพักใหญ่ ๆ แล้ว

 

“ขอโทษครับ”

 

แอนดรอยด์หนุ่มกะพริบตาพร้อมเอียงคอมองแฮงค์ แล้วยิ้ม

 

ผู้หมวดมีหน้าตาเคร่งขรึมขึ้นโดยเฉียบพลับ คล้ายว่าจู่ ๆ ก็หัวเสียขึ้นมา เขาเงื้อมือทั้งสองข้างประกบไปที่หน้าของคอนเนอร์ จับไว้ แล้วออกแรงเขย่าเบา ๆ

 

“คุณ– กำลังทำอะไรครับ”

 

คอนเนอร์เสียงสั่นตามแรงของแฮงค์ หัวคิ้วกดลงและหรี่ตา แก้มของเขาถูกบีบเข้าหากันเล็กน้อย

 

“ม–”  แฮงค์ส่งเสียงอยู่ในคอ แล้วเขาก็ตะโกนมันออกมาอีกครั้งอย่างดัง

 

“หมั่นเขี้ยวโว้ยยยยย!”

 

 

 

 

 

1:55 PM

 

ไฟที่ข้างขมับของคอนเนอร์กะพริบเป็นสีเหลืองอยู่ชั่วครู่

 

มันกลับมาเป็นปกติเมื่อแฮงค์ปล่อยมือจากเขาหันไปคว้าเอาขวดเหล้าทิ้งถังขยะแล้วเดินเลี่ยงออกไปจากห้อง

 

 

 

 

.

 

.

 

.

 

 

 

 

โฮ่ง!!

 

 

 

 

 

จบ

 

 

---

talk :
แง แรงยุเท่านั้นเลยค่ะ ที่ทำให้ปุ๊ง double drabble ขึ้นมาอีกเรื่อง ;–;

leave comments here or #Dannyw_fic
🌻🌻 thanks 🌻🌻

ขอบคุณที่ร่วมเสพนะคะ 😉