Double Drabble : No, probably not

Fandom : Produce 101 WannaOne

Pairing : OngSeongwoo/KangDaniel

Rate : not sure.

 

 

 

ทีแรกก็คิดว่าน่าสนใจเฉยๆ แต่ไม่ได้ถึงกับสนใจจริงจัง

 

เด็กผู้ชายที่สูงกว่าวัยของตัวเองนั่นชื่อแดเนียล นึกว่าเป็นลูกครึ่งแต่ก็เปล่า แดเนียลเป็นหลานของพี่จีซองเจ้าของบริษัทลูกของพ่อแดเนียล  ช่วงปิดเทอม, พ่อของแดเนียลมักจะให้ลูกมาช่วยงานคุณอาที่ออฟฟิศ เด็กนั่นโตมากับงานในบริษัทพ่อ ช่วยหยิบจับอะไรมาตั้งแต่เด็กๆ เพราะงั้นเลยรู้งานไปหมดและช่วยคนอื่นๆได้มาก

 

คนที่นี่เอ็นดูแดเนียลกันให้ทั่ว  บางทีงานล้นมือจนปลีกตัวไปทำอะไรอย่างอื่นไม่ค่อยได้ แดเนียลก็คอยเดินไปมาถามพี่ๆทุกคนว่ามีอะไรให้ช่วยไหม พวกพี่เขาก็จะให้งานในส่วนที่แดเนียลพอจะช่วยได้ไป แล้วแดเนียลก็ทำได้ดี เสร็จรวดเร็ว ทำให้ลิสต์งานใครหลายคนถูกขีดฆ่าออกไปได้เยอะ

 

หัวไว ทำงานเก่ง อัธยาศัยดี แถมอายุยังน้อย

แดเนียลเกือบๆจะเป็นเทวดาตัวน้อยของคนที่นี่

 

ด้วยอายุที่เพิ่งอยู่ชั้นไฮสคูล แดเนียลเทียวมาที่นี่แค่ปีละครั้ง อาจจะสามสัปดาห์ หรือนานหน่อยก็สองเดือน อย่างที่บอก, แค่ช่วงปิดเทอม เพราะงั้นทุกคนจึงมักจะคอยคิดถึงและเฝ้ารอวันที่หัวแก้วหัวแหวนของทุกคนจะกลับมาที่ออฟฟิศนี้

 

ซองอูไม่ใช่หนึ่งในคนพวกนั้นหรอกนะ เขามาอยู่ที่นี่ได้ไม่นานเท่าคนอื่นที่เห็นแดเนียลมาแต่เล็กแต่น้อย เขาไม่ได้เฝ้ารอ ไม่ได้คอยคิดถึง เพราะรู้อยู่แล้วว่าเดี๋ยวแดเนียลก็ต้องกลับมา

บางทีเจ้าเด็กร่าเริงนั่นก็โผล่มาให้ทุกคนดีใจเล่นๆ เพราะตามพ่อตัวเองมาที่บริษัทในวันหยุด

แดเนียลอยู่ที่นี่ บริษัทพ่อ และเป็นลูกหลานของบริษัทนี้

ยังไงแดเนียลก็ต้องวนเวียนมาให้เจออยู่ไม่หายไป

 

ตามที่บอกไปตั้งแต่ต้น – ว่าเขาไม่ได้สนใจเด็กคนนี้จริงจัง

เป็นความเอ็นดูเหมือนเห็นน้องนุ่งคนหนึ่ง

 

จนวันหนึ่งที่แดเนียลกลับมา ด้วยภาวะของเด็กมหาลัย

โตเต็มวัยด้วยส่วนสูงเกินกว่าอกเขาไปมาก

หน้าตาก็ยังดีเหมือนเดิม

แต่ย้ายจากโครงหน้ากลมๆน่ารักเป็นแบบคมชัดตามวัย

จากเทวดาตัวน้อย ทุกคนลงความเห็นว่าได้กลายมาเป็นเด็กแฟนหนุ่มไปซะแล้ว

 

เขาคงไม่ทันสังเกต โลกอาจหมุนเร็วเกินไป ไม่ก็คงเพราะเราเห็นกันบ่อยเกินไป จากเจ้าเด็กสูงเท่าอกที่เขาคอยซื้อขนมให้กิน โตจนตอนนี้เป็นฝ่ายซื้อกาแฟกับขนมเลี้ยงเขาแทนแล้ว (กาแฟมีเลี้ยงคนอื่นบ้าง แต่แดเนียลชอบแอบวางชอคโกแลตบาร์ที่เขาชอบเอาไว้ให้ด้วย)

 

ทีนี้เลยเริ่มสนใจขึ้นมาจริงๆ จากที่เห็นเป็นน้องนุ่ง ก็อยากจะเห็นน้องไม่นุ่งอะไรเลยมากกว่า

 

ไม่นับอายุที่ห่างกันเกินหนึ่งรอบ แดเนียลตรงกับไทป์เขาไปเกือบหมด แข็งแรง แต่ไม่แข็งไป อ่อนหวาน แต่ไม่หวานไป พึ่งพาได้ ในขณะที่ก็ต้องดูแล พูดง่าย หลอกง่าย.. อ่า หมายถึง เชื่อฟังน่ะ

 

ก็เลยขอแดเนียลคบ -ไม่ -ที่จริง มันไม่มีคำที่พูดออกมาตรงๆ รู้ตัวอีกทีก็มีสถานะระหว่างกันแล้ว

 

ทั้งออฟฟิศตราหน้าว่าเขามันเลวร้าย ซองอูกินเด็ก  ไม่พอ ยังกินเด็กที่เป็นที่รักของทุกคน  จากที่ก็ได้ความเอ็นดูท่วมท้นอยู่แล้ว แดเนียลถูกพี่ๆประคบประหงมกันยกใหญ่ และไม่มีใครยอมปล่อยให้เด็กนั่นเดินเฉียดมาแผนกเขา

 

ก็เอาเถอะ,

ถึงเวลาเลิกงานเขาก็แค่หยิบกุญแจรถแล้วเดินออกห้องมา แดเนียลก็วิ่งปรี่มาหาเขาแล้ว จะดงโฮ ซองอุน แทดง โบอาหรือว่าใครก็ช่าง  เชิญกรีดร้องไล่หลังเขาไปเถอะ

 

 

 

 

“ซองอู อยากกินน้ำปั่น”  เด็กหนุ่มตัวโตที่นั่งคาดเข็มขัดนิรภัยอยู่ข้างกันเอ่ยบอก โดยไม่ต้องถาม รู้อยู่แล้วว่าจะต้องตามใจ เขาก็ขับไปจอดที่หน้าร้านให้ตามอีกคนต้องการ

 

“เอาอะไรไหม?”

 

“เอาเหมือนเธอ”

 

เขาว่า แดเนียลหันไปลดกระจกสั่งเครื่องดื่มสองแก้ว กำลังจะควักเงินจากกระเป๋าเสื้อตัวเอง ซองอูรู้อยู่แล้วก็ขัดโดยการยื่นแบงค์ไปให้อีกคนก่อน แดเนียลหน้าหงิก รับเงินจากเขาจ่ายโดยดีเพราะไม่มีเวลาให้เถียงกัน มีรถจอดรอต่อข้างหลังอีก

แล้วพอได้เครื่องดื่ม ออกรถ แดเนียลก็แหวใส่ทันที

 

“ทำไมซองอูชอบเลี้ยง ผมก็มีเงินนะ”

 

“รู้” เขาตอบ ตาไม่ได้ละออกจากถนนข้างหน้า

 

“ก็ให้ผมจ่ายบ้างสิ”

 

“รอมีเงินเดือนก่อนเถอะ”

 

“พ่อก็ให้ผมทุกเดือน”

 

“เห็นไหม?” เขายอมหันมามองหน้าอีกคน ปล่อยมือออกจากพวงมาลัยรถข้างหนึ่ง “เงินพ่อ”

 

“ผมไม่อยากให้ซองอูเลี้ยงตลอดนี่”

 

เทวดาตัวเคยน้อยพูดแล้วงับหลอดดูด ทิ้งหัวกับข้างกระจกรถมองออกไปข้างนอก

 

“ไม่อยากรบกวน”

 

อย่างเดียวที่เป็นการกวนเขา คือการที่แดเนียลคิดว่าตัวเองกวนใจเขานั่นแหละ

แต่ไม่พูดแล้ว นี่เป็นเรื่องที่พูดกันไปหลายครั้งมากๆแล้ว ถ้าให้พูดก็จะซ้ำๆเดิมๆ ซองอูกลับมาใส่ใจกับการขับรถต่อ และเมื่อมันมีไฟแดงให้รถหยุดรอ แดเนียลก็พูดขึ้นมาอีก ทั้งๆที่หลอดคาปากอย่างนั้นล่ะ

 

“ไม่กลับบ้านนะ”

 

“อ่าฮะ”

 

“นอนห้องซองอู”

 

ซองอูเคาะนิ้วรอสัญญาณไฟ เขาปล่อยให้แดเนียลพูดสลับกับดูดน้ำ

แล้วเขาก็นึกอะไรบางอย่างออกก่อนสีแดงจะเปลี่ยนเป็นเขียว เขาลากสายตากลับมามองแดเนียลอีกรอบ ที่หลังคอขาว ซองอูเพ่งมองแล้วใช้ปลายนิ้วเขี่ยผิวเนื้อตรงนั้น

 

“เธอไม่ได้จะไปขโมยเสื้อฉันอีกใช่ไหม”

 

แดเนียลไม่ตอบ แสร้งทำเป็นกลอกตาไปมา และเพราะเขามั่นใจว่า tag เสื้อที่โผล่ออกมาให้เห็นนิดหน่อยนั่นเป็นของแบรนด์ที่เคยแขวนอยู่ข้างกับอีกตัวที่เป็นสีฟ้าของเขา เสื้อตัวนี้ แดเนียลก็ขโมยมาใส่อีกนั่นแหละ

 

“เด็กบ้า”  ถึงรู้ว่าแดเนียลมีความรู้ในการดูแลเสื้อ จะไม่ทำของๆเขาเสียหายแน่ๆ แต่ซองอูก็ไม่นิยมการแชร์เสื้อผ้ากับใครเท่าไหร่ แย่หน่อย แดเนียลตัวเกือบพอๆกับเขา และเป็นนิสัยของอีกฝ่ายที่ชอบหยิบเอาของๆเขาไปใช้

 

เหตุผลก็แบบเด็กๆ ที่อยากใช้ข้าวของที่เป็นของแฟนตัวเอง ซองอูว่าไปครั้งหนึ่ง และแดเนียลรู้ว่าเขาไม่ชอบ

 

“ก็ผมอยากให้มีซองอูติดตัวเองไว้”

 

“โรคจิตเรอะ”

 

“กลิ่นหอมเองนี่”

 

ไฟเขียว, ซองอูจำต้องดึงความสนใจมาที่ถนนแทน อีกไม่ไกลก็จะถึงคอนโดของเขา และเจ้าเด็กโรคจิตก็พูดขึ้นซ้ำ

 

“รู้สึกเหมือนโดนซองอูกอดตลอดเวลา”

 

เขาเหยียบคันเร่งให้รถเคลื่อนตัวเร็วขึ้น เกือบจะแตะ 200 กิโลเมตรต่อชั่วโมง แค่เพราะหันไปแล้วแดเนียลยิ้มให้ พร้อมด้วยทำท่ากอดตัวเองอย่างกับว่ามันจะดูน่ารักเหมือนตอนตัวเองอายุยังเด็ก

 

ไม่ล่ะ ไม่น่ารักเลย

 

มันน่าฟัดให้จมเตียงมากกว่า

 

“อยากโดนกอดหรอ”

 

เทวดาตนนั้นฉีกยิ้ม ตาปิด โชว์ฟันคู่หน้าที่น่ารักของตัวเอง เป็นเมื่อก่อนซองอูคงตอบกลับอย่างเอ็นดูด้วยขนมสักห่อหรือคำชม และหยิกแก้ม

 

แต่เช่นกัน ไม่ล่ะ

 

“อย่ามาร้องงอแงทีหลังแล้วกัน”

 

“จะไม่ร้องสักแอะ”

 

“ฉันจำได้นะว่าเธอพูดอะไร”

 

ได้ยินอย่างนั้น แดเนียลกัดหลอดน้ำที่เหลือก้นแก้วแล้วแลบลิ้นเลียปากอย่างทะเล้น

 

ซองอูมองภาพนั้นแล้วปล่อยให้ความคิดมันเตลิดอยู่ในหัว

 

พรุ่งนี้เขาอาจถูกสังคมตราหน้าซ้ำๆอีกครั้ง ซองอุนอาจโยนงานทั้งหมดให้เขาทำคนเดียว ดงโฮอาจมายืนบีบกระป๋องนำ้อัดลมให้แตกด้วยมือเปล่าให้เขาดู โบอาอาจสั่งเขาให้รับงานโอทีเพิ่ม และอีกหลายคนที่จะมารุมประชาทัณฑ์เขา

 

แต่ที่แน่ๆจีซองจะไม่ไล่เขาออก

 

และที่แน่ๆอีกอย่าง

คือแดเนียลต้องได้นอนร้องไห้อยู่บนเตียงซองอู 

เขาเพิ่มความเร็วขึ้นอีกนิดเพื่อให้ถึงห้องไวกว่าเดิม

 

 

 

 

 

 

the end,

 

---

talk : อะไรทำให้เธอเอาแต่บรรยายผ่านพี่ซองอู ไหนพูดสิ ಠ_ಠ